Golec

czyli… taka bajka… że ten tego… możesz być kim chcesz, kolego! Spektakl familijny.

Golec to wierszowana bajka napisana z inspiracji klasycznymi bajkami La Fontaine’a, Krasickiego i Fredry. Jej autorami są aktorzy, dramatopisarze i reżyserzy – Paweł Wolak i Katarzyna Dworak (PiK). Duet otrzymał za swą twórczość liczne prestiżowe nagrody. Golec opowiada o mało znanym stworzeniu: golcu piaskowym, ślepym i prawie zupełnie bezwłosym afrykańskim gryzoniu żyjącym pod ziemią. Podobnie jak pszczoły, golce żyją w koloniach i tak jak u pszczół każdy osobnik od chwili narodzin ma ściśle przypisaną rolę w społeczności. Bohater opowieści jest jednak inny, ma marzenia – chce się uczyć, podróżować, poznawać świat. Opuszcza więc gniazdo i w towarzystwie przyjaciela, którym jest mucha imieniem Misza, wyrusza w podróż swojego życia. Trafia w końcu do szkoły i choć nie zawsze jego droga jest usłana różami, zdobywa przyjaciół i uznanie. Przy okazji dowiaduje się też, co to tolerancja, prawo do samodzielnego myślenia i stanowienia o sobie.

Polski teatr w Legnicy istnieje od 1977 roku. Od 1999 nosi imię wielkiej polskiej aktorki Heleny Modrzejewskiej. Od 1994 r., odkąd kieruje nim Jacek Głomb, stał się jedną z najbardziej uznanych scen w Polsce. Konsekwentnie realizuje się tu koncepcję wiązania działalności artystycznej z przestrzenią miasta, realizując spektakle nie tylko na scenie w zabytkowym budynku, ale również w zrujnowanych wnętrzach dawnych hal fabrycznych, restauracji czy sklepów. Owocem tej pracy są głośne, nagradzane spektakle, prezentowane publiczności w Polsce i za granicą, w całej Europie i poza nią. Pasja społeczna legnickich artystów każe im opisywać na scenie aktualną sytuację Polski i jej obywateli, zadając przy tym niewygodne pytania i wzbudzając kontrowersje. W Legnicy wystawia się jednak także dramaty klasyczne, a nawet widowiska kabaretowe. Dodatkowo realizuje się tu unikalny w skali kraju program edukacji teatralnej i rozmaite inicjatywy ogólnokulturalne. Teatr znany jest z tego, że wkracza w różne przestrzenie – naznacza te przestrzenie żywą obecnością, a grając w nich systematycznie, przywraca je do życia, często ratując przed zagładą. Przymierze pomiędzy teatrem a publicznością oparte jest nie tylko na autentyczności, której źródła leżą w sytuacjach prezentowanych widzom na scenie. Ten teatr to ludzie – aktorzy, którzy nie boją się krwi, potu czy mało komfortowych warunków sanitarnych, w jakich przychodzi im występować. Ten rodzaj realizmu definiuje ich charakter pisma. Odyseja teatru trwa już prawie 30 lat.